شاید شیدا شاید هم دوره های زندگی

نمیدونم حس میکنم خودخواه شدم...وقتی عشقی که بین دیگران هستو میبینم عشق دوستاییم که تازه ازدواج کردن یا عشقی که بین خودشون و دوست پسرای چند سالشون هست...حس میکنم نمیتونم دیگه عشق بی قید و شرطی به مردی هدیه کنم...نمیتونم براش زبون بریزم و بگم عشق منیو، زندگی منی و ازین حرفا...بعد که میخوام بگردم دنبال دلیلش که چرا اینجوری شدم...سیل توجیه ها و خودخواهی ها میان سراغم اینکه اون چند ماه اول...و اون همه شاید شیدا شاید هم دوره های زندگی...

و باز یاد این دیالوگ فیلم کنعان میفتم...درسته زندگی مثل فیلما نیست...ولی ما آدما که شبیهیم به کاراکترا....همیشه اونی که تصمیمشو گرفته برای رفتن، ساکته!اونه که دل کنده و دیگه حرفی نداره...اما اون که هنوز میخواد بمونه هی تقلا میکنه... و حرف میزنه....بنظر من مهدی همون شب دلشو کند...البته اگه اصلا بسته بود بهم...این منم که هی حرفای تکراری و تکراری و تکراری مغزمو شخم میزنه و از امروز تصمیم گرفتم واقعا شاید شیدا شاید هم دوره های زندگی...

بعد یه عالمه فکر بلاخره فهمیدم دلم چی میخواد....دلم میخواد تو پاییز با کسی آشنا بشم...عاشق هم بشیم...روزای قشنگ بسازیم...ولنتاین برفی مونو جشن بگیریم...عید و بهار قشنگ بگذرونیم...تولدمو توی بغلش بگذرونم...و هرگز کلمه ای ازدواج و خواستگاری به زبون نیارم...هرگز به مامان و خاله ام چیزی راجع به رابطه ام نگم و هیچ اتفاق بدی هم نیفته و به خوبی و قشنگی باهم بگذرونیم روزا رو....اون روشنفکر و حامی ام باشه شاید شیدا شاید هم دوره های زندگی...